Duje viter, duje, po doľiňe

Duje viter, duje, po doľiňe

1.
Duje viter, duje, po doľiňe,
idze Jaňik, idze, na mašiňe,
pred Haňičku zastal, na ľičko ju bośkal
a tag jej do uška ciško šeptal:
Oj, Haňičko, śerco mojo,
ňema takich jag mi dvojo,
[:a ket śe mi veźňeme,
eśči krajše budzeme.:]

2.
Šepta jej do uška, ciško prośi,
že un ju v śerdečku dluho nośi,
dva ročki minuľi, dluhe su čekaňa,
nastala hodzina ľubovaňa.
Oj, Haňičko, śerco mojo,
ňema takich jag mi dvojo,
[:a ket śe mi veźňeme,
eśči krajše budzeme.:]

3.
A Haňička śe ľem červeňela,
a svojej maceri povedzela,
že mala frajira, co ju bośkal fčera,
a ona mu zato pirko dala.
Oj, Haňičko, śerco mojo,
ňema takich jag mi dvojo,
[:a ket śe mi veźňeme,
eśči krajše budzeme.:]