Ellen Ten Damme

Ik zou graag grote woorden willen spreken
Als vrijheid, eigenwaarde en besef
Dat al wat ons ontbreekt neerkomt op lef
Om toe te geven dat we moeten breken

ik zou dan heel erg waardig niet gaan huilen
En moedig drie keer kussen op je wang
Dan zou ik ook nog zeggen 'Wees niet bang'
We moeten ons voor waarheid niet verschuilen

Niet janken, niet nu
ik ben stoer en schattig
Niet janken, niet nu

Vervolgens zou je in je regenjas
De straat uitlopen zonder om te kijken
En ik zou zeggen, zonder zwak te lijken
'Wat ooit zou worden, is nu iets dat was'

Mjn zachte lieve vingers om de trekker
Van een fraai glimmend en ijskoud geweer
De waarheid en dan zie ik je niet meer
Een droge knal en verder geen gemekker

Niet janken, niet nu
ik ben stoer en schattig
Niet janken, niet nu

Je weet dat ik het nooit zou doen
Je leest me als een boek. Je hebt me in de gaten
Want grote woorden zijn gemakkelijk praten
Niet huilen is nooit echt mijn ding geweest

En daarom sukkelt alles zomaar voort
Zoals verkeer om een rotonde kruipt
Zoals er sleur in mijn gebaren sluipt
De vrouw ik ik ooit zijn wou, is vermoord

Sjoebidoe, sjoebidoe, sjoebi doebi doe