Ego

Jafnvel þótt himininn dragi gluggatjöld sín frá
liggur dáleiðandi þokan glugga þínum á.
Himininn brotnar í ljóðum, nakið undur.
Kristaldýr í garðinum molnar í sundur.

Hálfluktum augum starði ég inn
rafmagnað ljósið strauk mína kinn.
Hvíslandi þögnin reis úr dvala í gær
bergmál vorsins í garðinum hennar grær.

Á heitum kvöldum hún kallar mig sinn vin
með augu eins og demanta, sem lýsa upp himininn.
Hún dansar fram á nætur í tunglsljósinu tryllt
gulli roðið hár hennar þyrlast úfið, villt.

Garðinn hennar vöktuðu sex japanskir vígamenn
sem aldrei fóru af verðinum, nema einn og einn í senn.
Ef þú vilt hana gleðja skaltu senda á morgun blóm
hún hefur stærra hjarta, dýpri augu en páfinn í Róm.

Jafnvel þótt himininn dragi gluggatjöld sín frá,
mun dáleiðandi þokan liggja glugga þínum á.
Augu þín sljóvga líkt og þú rýnir í svartan hyl
milli þín og drauma hennar liggur fingurbreytt bil.